پرمدعا و بی حاصل

به گزارش آوای استقلال، روزگارانی که از فوتبال لذت بیشتری می بردیم و جذابیت هایش اصیل و واقعی بود به خاطر وجود نسلی از بازیکنان بی ادعای فروتن و مردمی بود که خود را نه ولی نعمت مردم بلکه وام دار آنها می دانستند شاید به همین خاطر می رفتند در عمق جان و اریکه نشین قلبها می شدند.
آنها با کمترین امکانات با کمترین دستمزد و درآمد با جان و دل به میدان می رفتند و با تمام وجود برای به دست آوردن افتخاری جهت شادی دل مردم تلاش می کردند.
آن روزها همه چیز و صفر و صد بود امکانات و قراردادهای مالی بازیکنان در برابر رقبا صفر بود و حریفان آسیایی اگر چه به لحاظ بازیکن به گرد پای ما نمی رسیدند اما امکانات و شرایط مالی شان همیشه از ما بهتر بوده با این وجود این ایران و شیرمردان بی ادعایش بودند که غول آسیا بودند و هیچ تیمی برابر تیم ایران احساس راحتی نداشت و برای هیچ تیمی حریفی آسان نبود در هیچ برهه ای از تاریخ البته به جز در سالهای اخیر و مدعیان نسل طلایی!!
فوتبال ما هم مثل جنگ ایران و عراق بود ما “تنها” در برابر “حریف” اما چه حریفی پشتش گرم بود به هر آنچه در جهان بود، ما اما تنها سلاح مان رگ غیرت ایرانی مان بود.
چه در دفاع مقدس که یک تنه با سلاح عشق به وطن و مردم و با ایمان راسخ از پس دشمنی برآمدیم که تمام دنیا گلوله توپخانه اش بودند چه در فوتبال و ورزش که ته امکاناتی که برای شان فراهم می شد یک دورهمی انگیزشی بود!
آن روزها که یک نفر ماشین داشت و بقیه را می رساند و چند نفر پشت ترک موتورِ بچه محله های شان می رفتند سر تمرین و اردوی شب های قبل از بازی های باشگاهی یا قهوه خانه بود و با جوجه بر بدن زدن دوپینگ کردن یا خانه یک هم تیمی که جایی برای پذیرایی با کباب شاه عبدالعظیم در خانه اش را داشت!
آن روزها را نسل امروز نه باور می کند نه حتی می تواند تصور کند که بازیکنان بزرگی که بعد از تحولات کشور و به بن بست خوردن قراردادهای باشگاهی به خاطر جنگ و تحریم، بار شادی مردم را چطور یک تنه به دوش می کشیدند در حالی که خودشان هم حال خوبی نداشتند بدون ادعا بدون آنکه طلبکار مردم باشند حتی پیش از آن هم بازیکنان به لحاظ مالی و امکاناتی اوضاع بهتری داشتند هم کسی نگاه از بالایی به مردم نداشت اصولا همیشه ورزشکاران درختانی بودند که هر چه پر بار تر بودند سرشان پیش مردم پایین تر بود نسلی که هر چه افتخار ملی و باشگاهی به دست آمده در سایه تلاش و غیرت و همت آنها بوده و با این حال بیشترین، عمیق ترین و متواضعانه ترین عذرخواهی بابت شکست ها و ناکامی ها نیز از جانب همان نسل طلایی!
ما که آن روزگاران شور و عشق و تعصب را دیده ایم ما که با بزرگان و مفاخر فوتبال کشور زیسته ایم و نسل بوده ایم حالا برای مان دیدن ادا و اصول بازیکنان پر مدعایِ متوهمِ بدونِ افتخار دشوار است!
بازیکنانی که خودشان را نسل طلایی فوتبال کشور می دانند اما رزومه شان خالی از هر افتخار ملی و حتی باشگاهی در سطح بین المللی است.
بازیکنانی که نه توانسته اند قهرمانی آسیایی توسط چندنسل قبل را تکرار کنند نه توانسته اند در جام جهانی قدمی و مرحله ای از نسل های قبل جلوتر و بالاتر بروند نه حتی در رده ملی توانسته اند توفیقی در قاره داشته باشند.
با این عملکرد قراردادهای نجومی چند ده میلیاردی می بندند و بخش عظیمی از سرمایه کشور توسط این بازیکنان حیف و میل می شود.اصلا کار از آنجایی خراب شد که این فوتبالیست ها که مصداق بارز طبل تو خالی هستند به خاطر صعود به جام جهانی که پیشتر هم توسط بازیکنان بی ادعا اتفاق افتاده بود مورد تشویق و تکریم و تقدیر قرار گرفتند و حتی به خاطر حذف در همان مرحله نخست جام جهانی هم پاداش بگیر شدند. نسلی که خودش را نسل طلایی می داند باید پیش از این ادعا عملکرد و افتخاراتش را بررسی کند و با توجه به آن خودش را تعریف کند تا مردم صفت متوهم را به جای نسل طلایی به آنها نسبت ندهند!!