به گزارش آوای استقلال، فوتبالی که قرار است فراتر از یک ورزش به ابعاد اجتماعی و فرهنگی نیز بپردازد و در یک نگاه ویژه، الگویی برای بهتر زیستن باشد، به راحتی از ماجرایی (بدون حتی یک تذکر ساده) می گذرد که در هر کجای دنیا آن را فاجعه ای اخلاقی می دانند.
با این توضیح که زندگی خصوصی افراد و آنچه در چهارچوب و چهار دیواری امن خانواده و حتی تفکرات و اعتقادات آنان می گذرد، کاملا شخصی بوده و روا نیست به آن ورود شود، اما شاخصه های تمدن و فرهنگ هر سرزمین «پایبندی و تعهدهایی» ایجاد می کند که عدول از آن نیز تبعات جبران ناپذیری را به دنبال خواهد داشت.
همانطوری که وزارت سابق ورزش فرزند مشروع خود را به دلیل بی تجربگی تاریخی و به اصطلاح تفکر آماتوری به مرز نابودی کشاند و به همان دلایلی که با حذف مربیانی چون کی روش، فوتبال ایران شبیه کاریکاتور شد که سری بزرگ و جثه ای نحیف دارد، به همان دلایل اتفاقات اخیر پیرامون تیم ملی از قرارداد ویلموتس تا اتوبوس خلوت تیم ملی با رویکردی نامناسب روبرو شده و دغدغه مردم به نگرانی ماندن ها و نماندن ها تبدیل شده است.
اینکه چرا سرمربی تیم ملی از تهاجم فنی می‌گریزد و به تهاجم فرهنگی پناه می آورد و تیم ملی انتقاد سازنده را برنمی تابد اما نشر بی فرهنگی را ولو به صدایی و نگاهی قبول می کند در جای خود قابل بررسی است.
هرچند نباید به خاطر یک دستمال قیصریه آتش زد اما این سئوال هست چرا تمایلات شخصی جای منافع ملی را گرفته است و در همین حوالی برخورد های دوگانه در مورد رفتار بازیکنان تیم ملی می شود.
