به گزارش آوای استقلال، مردی که اندازه کافی در دنیای فوتبال ایران بزرگ بود و فضایی را تجربه کرد که قرار گرفتن در هر کدام از آنها برای بسیاری از بزرگان فوتبال کشورمان افتخار محسوب می شود.
از قهرمانی در جام ملتهای آسیا و حضور در جام جهانی گرفته تا فتح بازی های آسیایی و گرفتن عکس یادگاری با کاپ قهرمانی جام باشگاه های آسیا، تازه این موارد فقط گوشه ای از افتخاراتی است که یک ابر مرد به عنوان بازیکن در فوتبال ما به دست آورد و اگر بخواهیم همه افتخاراتش همراه با عناوینی که در لباس سرمربی به دست آورد را هم لیست کنیم، حکایت مثنوی هفتاد من می شود اما هیچکدام از آنها به اندازه مدالی که مردم بر گردنش انداختند، ارزشمند نشد.
ناصر حجازی در فوتبال ما جزو مردانه پر افتخار و در زمره مفاخر ورزش کشور قرار می‌گیرد اما چیزی که او را از مرز شهرت به قله محبوبیت رساند،نه حضور در جام جهانی و المپیک بود و نه قهرمانی در جام ملت ها و باشگاه های آسیا، آنچه که حجازی را به چهره ای فراموش نشدنی تبدیل کرد، ایستادنش در کنار مردم بود .
مردی که هیچگاه دوست نداشت هواشناس خوبی باشد و پرچمش را در مسیر وزش باد قرار بدهد.
بزرگی که ترجیح داد دستش را فقط برای فشردن دست مردم دراز کند که اگر غیر از این کاری می کرد شاید ثروتش چندین برابر می شد اما ثروت واقعی را در مردم داری دید.
حجازی، ناصرخان شد چون در روزهای سخت و حساس به جای پشت کردن به مردم، در کنار آنها ایستاد و هرگاه احساس کرد به وجودش نیاز است خود را پس نزد، از روزهای سخت جنگ گرفته تا ایام تلخ زلزله.
حجازی فوتبالیست بزرگی بود و دروازه بانی ماندگار اما هیچگاه تماشاگر خوبی نشد و دلش نمی خواست هنگام وقوع اتفاقات بنشیند و نظاره گر باشد به همین خاطر یادش تا ابد در دل مردم ماندگار است و حتی طرفداران پرسپولیس هم از او به نیکی یاد می کنند.
مردی که نه تنها در روز سالگرد آخرین پرواز بلکه همیشه مورد احترام قرار دارد.
سالگرد آخرین پروازت همیشه ماندگار عقاب دوست داشتنی.
چه خوب که هیچ وقت تماشاگر نبودی.
