این باور ما بود که عشق ورزیدن به معنای دوست داشتن و وفاداری در اعماق لایتناهی و بدون مرزی است که می‌تواند خالق زیباترین قاب تصویر از یک رابطه عاطفی دوطرفه باشد.
اما اکنون چنان سرخورده و اندوهگینیم که بر تابوت رؤیاهای خاکسترشده خود نشسته‌ایم و مرثیه می‌سراییم! این حال و روز امروز ماست…
سرگشته و حیران، مابین همه آرزوهایی که همراه ما قد کشید و بزرگ شد و مانند چشمانمان از آن مراقبت کردیم، اما در نهایت، همان‌هایی که سال‌ها حنجره خود را عاشقانه برایشان پاره کرده بودیم، بی‌رحمانه آتش به خرمن رؤیاهایمان انداختند و سوختن ما را به تماشا نشستند!
حقیقتاً ما جماعت عاشق‌پیشه‌ای بودیم که از وقتی خودمان را شناختیم، انرژی، جوانی و عمر خویش را به پای کسانی خرج کردیم که غصه‌های ما را دیدند و تنها نیشخندی تلخ نثار سینه پردرد ما کردند!
حتی دیدند که با هر شکست چگونه روح و روان ما پریشان و آشفته می‌شود، اما در عمل، هرجا که باید برای دل ما می‌جنگیدند، نمک بر زخم ما پاشیدند تا این دل زخم‌خورده هرگز رنگ آرامش نبیند.
گلایه امروز ما فقط به خاطر یک شکست تلخ نیست؛ کما اینکه فوتبال هزار و یک اتفاق غیرمنتظره در دل خود دارد، اما آنچه دل‌ِشکسته ما و هواداران استقلال را زخمی‌تر کرده، بی‌تفاوتی و رفتار زننده برخی بازیکنانی است که با قراردادهای سنگین و آپشن‌های میلیاردی تعهد داده‌اند که تا پای جان برای استقلال بجنگند. اما سؤال اینجاست: آیا آنها تا پای جان جنگیدند؟!
جای بسی تأسف است که دقیقاً ساعتی پس از شکست تلخ استقلال برابر النصر عربستان، در حالی که هنوز اشک هواداران مغموم استقلال بند نیامده بود، جوئل کوجو، مهاجم تیم، به‌جای آنکه همراه و همدل عاشقان استقلال از آن شکست تلخ مغموم باشد، لباس مهاجم حریف را بر تن کرد و با نیشخندی تلخ‌تر از زهر، عکسی منتشر کرد. چهره‌ای که اصلاً شبیه یک بازنده نبود، با آرامش شب را صبح کرد و هرگز نفهمید که هواداران استقلال، به خاطر غم سنگین آن شکست، تا صبح خواب نداشتند و خودخوری می‌کردند!
کاش بازیکن استقلال حداقل به این درک، شعور و باور می‌رسید که اگر یک روز به هر دلیل روز او نبود و نتوانست دل هواداران را شاد کند، لااقل همدرد مردم باشد و فراموش نکند که اگر ذره‌ای اعتبار و محبوبیت برایش باقی مانده، از صدقه‌سر همین مردمی است که برخی از آنها، به خاطر یک شکست و لگدمال شدن غرورشان، دچار ایست قلبی می‌شوند و مرگ را به آغوش می‌کشند، اما نمی‌توانند نسبت به تیم محبوبشان بی‌تفاوت باشند.
کاش همه بازیکنان استقلال می‌توانستند حتی نصف یک هوادار، نسبت به تیمی که برایش بازی می‌کنند، تعصب و غیرت داشته باشند. هرچند این گلایه ما شامل همه بازیکنان نمی‌شود و منظور، برخی بازیکنان بی‌تفاوت تیم است، اما غیرت و تعصب مؤلفه‌ای است که اگر هر روز و هر لحظه هم بر آن تأکید کنیم، باز هم کم گفته‌ایم.
این متن دل‌نوشته‌ای است که در سینه ما تلمبار شده بود و اگر نمی‌نوشتم، دل رنجورم از شدت غمباد می‌ترکید!
