استفاده همزمان از شیخ دیاباته – امیر ارسلان مطهری و مهدی قایدی که مهاجم بشمار می روند موید این مطلب بود. اتفاقی که در دوره مربیگری محمود فکری هم رخ داد که بازتاب ها هم مثبت بود و هم منفی. به نظر می رسد استفاده از مهدی قایدی در سیستم ۱-۳-۲-۴ در پست ۱۰ ودر شیوه ۲-۴-۴ در نقش مهاجم مکمل بهترین تصمیم است اما همانند سنوات گذشته از مهدی قایدی در پست هافبک چپ استفاده شد و از آنجایی که این بازیکن با توجه به ظرافت های بدنی نمی تواند در دفاع به تیمش کمک کند بارها و بارها بازیکنان تیم الدحیل در این جناج با محمد نادری دو به یک شدند و خط دفاعی استقلال را به چالش کشیدند و گل هم زدند. البته نه اینکه مهدی قایدی موافق این اتفاق باشد. نکته ی صادقانه ای که در مورد شکل بازی مهدی قایدی وجود دارد این است که او بازیکن درگیر شونده نیست اما در پست تخصصی خود به میدان برود می تواند از مدافعان حریف توپ گیری کند.
با این حال استقلال در جریان این بازی به اندازه کافی پشت توپ بازیکن داشت و هیچ گاه نشد در منطقه یک سوم دفاعی برتری عددی را به تیم حریف بدهد اما اشتباهات فردی و اشتباه در بازیخوانی از سوی مدافعان و هافبک های دفاعی و حتی دروازه بان موجب شد تا در نهایت این تیم الدحیل باشد که برنده از میدان خارج شود. البته بازی رو به جلو تهاجمی استقلال شایسته تحسین است و اگر اشتباهات در فاز دفاعی ترمیم شود می تواند بردهای خوبی را برای استقلال بهمراه داشته باشد. فراموش نمی کنیم در این بازی زمانی که نتیجه ۳-۳ بود استقلال صاجب موقعیت های خوبی برای گلزنی شد که اگر از آنها بهره می برد می توانست به جای الدحیل ۴-۳ برنده شود.
نگاهی خواهیم داشت به گل هایی که استقلال در این بازی خورد با این امید که برطرف شدن نقطه ضعف های به وجود آمده به استقلال کمک کند در بازی دوم با الدحیل برنده از میدان خارج شود.
گل اول؛ استقلال ۷ بازیکن پشت توپ دارد و این نشان می دهد که برتری عددی با استقلال است. نسبتا در میانه ی میدان هیچ گونه سخت گیری نسبت به ارسال توپ وجود ندارد. سیاوش یزدانی نگاهش به محمد نادری است یا کمک داور که می خواهد خط آفساید را ببیند. آفسایدی در کار نیست به این خاطر که هر دو مهاجم تیم الدحیل که منتظر ارسال توپ و حمله به عمق هستند جلوی مدافعان استقلال قرار دارند. یعنی نزدیک تر به دروازه خودی هستند. درست در همین لحظه توپ به عمق خط دفاعی استقلال ارسال می شود. فاصله بین مدافعان استقلال را نگاه کنید. بالطبع یک مدافع باید به سمت فرود توپ برود و دیگر مدافع نزدیک به توپ فضا را پوشش دهد. بازیخوانی خوبی روی این صحنه صورت نمی گیرد. در تصویر دوم ملاحظه می کنید دو مدافعی که باید کار پوشش را انجام می دادند چقدر از فضا دور هستند و بازیکن روی دست الدحیل به توپ ضربه می زند و دروازه استقلال باز می شود.
گل دوم؛ بازیکن استقلال سه گزینه برای پاس دارد. توپ را به نزدیک ترین بازیکن روی دست یعنی مدافع سمت راست پاس دهد یا در عمق به دو گزینه ای که در فضا جایگیری کرده اند توپ بدهد. اما بدترین تصمیم ممکن از سوی مسعود ریگی گرفته می شود. در حالی که مهاجم حریف بازی را یک طرفه کرده بود و آماده یورش به توپ بود او توپ را در عرض به بازیکن دور پاس می دهد و همین موجب توپ گیری بازیکن الدحیل و در نهایت باز شدن دروازه استقلال می شود. پاسکاری تحت فشار؛ نکته ای است که استقلال باید بیش از این ها تمرین کند و استقلالی ها باید در چنین صحنه هایی با اعتماد به نفس بیشتری بازی کنند. در نهایت بازیکن صاحب توپ استقلال اگر تحت فشار بود می توانست زیر توپ بزند تا توپ را از صحنه دور کند. البته به دفعات از مسعود ریگی بازی های خوب در ترکیب استقلال دیدیم و این اشتباه چیزی از ارزش های فنی این بازیکن کم نمی کند و کاملا متوجه این موضوع هستیم که با کیفیت ترین و بزرگ ترین بازیکنان جهان هم چنین پاس های اشتباهی می دهند.
گل سوم؛ شیفت شدن هافبک های استقلال به سمت توپ؛ اتفاقی است که در این صحنه به خوبی صورت نمی گیرد و فضای جلوی بازیکن صاحب توپ خالی است و او بدون دغدغه تصمیم می گیرد به کجا و میلی متری پاس دهد. مدافع راست استقلال مردد بین پوشش فضا و اینکه به سمت بازیکن صاحب توپ برود پاس از سوی بازیکن الدحیل در فضای پشت سر سید احمد موسوی ارسال می شود. بهترین تصمیم این بود که در این بازی مدافع راست استقلال منطقه ای دفاع می کرد. به عبارت ساده تر فضایش را ترک نمی کرد و زمانی بسمت بازیکن صاحب توپ یورش می برد که متوجه می شد پوشش دارد. با اینکه این پاس با دقت هر چه تمامتر برای بازیکن الدحیل در جناح چپ آنها ارسال می شود برتری عددی با استقلال است. او توپ را در عرض روی خط دروازه استقلال ارسال می کند اما هیچ یک از بازیکنان استقلال توپ را قطع نمی کنند. حتی رشید مظاهری و توپ بعد از طی عرض دروازه در آنسوی میدان به بازیکنی می رسد که از دور به فضا زده بود. این فرصت خوبی بود که هافبک های استقلال وارد محوطه جریمه شوند و با بازیخوانی از عقب حمله الدحیل را برهم بزنند اما نوعی بی تفاوتی و شاید هم خوش بینی نسبت به دفع توپ در این صحنه وجود داشت و همین موجب می شود بازیکن نقطه دور و یا نقطه کور دوباره توپ را میلی متری پاس دهد به مهاجم هم تیمی که نزدیک به دروازه آزاد بود. البته برتری عددی باز هم با حریف نیست اما متاسفانه در این بازی و در محوطه جریمه سخت گیری وجود نداشت و استقلال به نوعی تیم توپ گرا بود و بیشتر به توپ توجه داشت تا فضا در حالی که فضا در فوتبال مهم است. در نهایت بازیکن الدحیل خیلی راحت به توپ ضربه زد و گل سوم رقم خورد.
گل چهارم؛ و دوباره یک ارسال یا شاید بهتر است بگوییم کات بک. بازیکن استقلال که با شماره دو مشخص شده مردد است توپ را قطع کند و یا بازیکن نزدیکش را مهار کند و این تردید موجب می شود دوباره توپ به اولونگا برسد و او که نشان داد چه مهاجم هوشمندی است توپ را به سمت بیرون هدایت می کند چون متوجه شده بود پشت سر خود مدافع دارد. به واقع او توپ را از خود جدا کرد. نمی شود روی این موضوع به مدافعان استقلال ایراد گرفت اما همان لحظه مدافع یارگیر استقلال باید نفس به نفس با او حرکت می کرد و اجازه چرخش نمی داد. اما او در محاصره مدافعان استقلال براحتی چرخید و ضربه اش را به همان جایی زد که می خواست و در نهایت گل برتری الدحیل در حالی که اینبار هم برتری عددی با آبی ها بود.
این بازی به خوبی نشان داد مهاجمان هم باید به دفاع تیمی کمک کنند. همین طور هافبک ها. در غیر اینصورت تیم آسیب می بیند. از سویی در دفاع باید نسبت به حرکات تیم حریف بازیخوانی صورت گیرد و نسبت به همه توپ ها بدبین بود. حیف بازی خوب و تهاجمی استقلال با گل هایی که خورد منجر به کسب امتیاز نشد. تیمی که حمله همه جانبه می کند باید در دفاع هم همین طور باشد چرا که فوتبال از دو بخش حمله و دفاع تشکیل شده است. تیمی زمانی که توپ دارد حمله می کند و زمانی که توپ را از دست می دهد دفاع می کند. استقلال با آنالیز گل های خورده با توجه به توانمندی در فاز تهاجمی می تواند در بازی دوم برنده دیدار با الدحیل باشد و در نهایت با شایستگی راهی دور حذفی بازی ها شود.
