به گزارش آوای استقلال، شکست‌ها، ناکامی‌ها در حساس‌ترین زمان ممکن، جدایی مربیان، بازیکنان و … تراژدی تلخی را برای هواداران استقلال در این سال ها رقم زده است. اگر درباره این چند سال یک کتاب نوشته شود، به طور حتم خیلی ها که فوتبالی نیستند یا آشنایی با فوتبال ایران ندارند، پس از پایان رمان، اذعان می کنند که استقلال چه تراژدی سخت و تلخِ تکراری داشته است.
این ادعا درست است که استقلال هر سال در بین ۳ تیم اول بوده و رتبه خیلی بدی نداشته است، اما قهرمانی های پرسپولیس و ناکامی استقلال برای گرفتن جام حتی حذفی دل هواداران را به درد آورده است. شاید هواداران پرسپولیس اواخر دهه هشتاد و اوایل دهه نود خودشان را مثال بزنند که چه تلخی هایی را سپری کردند تا امروز از ته دل شاد باشند، اما روایت استقلال از این بابت تلخ است که تا یک قدمی جام می رود و ناکام می شود، این موضوع با ناکامی مطلق تفاوت زیادی دارد.
اینجا بحث مقایسه شرایط استقلال و پرسپولیس نیست، بحث تراژدی بسیار تلخ برای هواداران آبی است، تیمی که حتی سرمربیان سابقش از ناکامی تیم شان خوشحال می شوند، کسانی که فکر می کنند در حق شان ظلم شده و باید جبران کنند! در پرسپولیس کسی ادعای سرمربیگری در این تیم را ندارد، چون حد خودشان را فهمیده اند و شاید در آینده نفراتی مثل مهدی مهدوی کیا، وحید هاشمیان و … خودشان را به یک سطحی برسانند. در استقلال اما، ضعیف ترین بازیکنی که برای این تیم سابقه بازی داشته است، ادعای سرمربیگری دارد. این مسئله یک آفت بزرگ است.
این استقلال کمتر از یک ماه دیگر با الهلال عربستان در مرحله یک هشتم نهایی لیگ قهرمانان آسیا بازی دارد، تیمی که یک خرید آن ۶۰۰ میلیارد تومان برای تیمش آب خورده است. استقلال که از خیلی جاها ضربه خورده است، هنوز نتوانسته یک فصل را با یک دلخوشی تمام کند و هوادارانش را کمی آرام کند، این تراژدی تلخ تا چه زمانی برای استقلال و هوادارانش ادامه دارد، خدا می داند.
