چشم هواداران به تلویزیون، دلشان در آزادی

به گزارش آوای استقلال، فوتبال یعنی زندگی با هواداران، یعنی سر و صدای تماشاچیان، یعنی هلهله روی سکوها، یعنی کف زدن و پا کوبیدن، یعنی تهییج کردن آدمک هایی که در داخل مستطیل سبز برای جمعیت حاضر روی سکو ها حکم فرعون های کوچک را دارند.
همه اینها در کنار همدیگر معنی پیدا می‌کند ولی وقتی قرار باشد زمین باشد ،بازیکنان باشند، فوتبال هم برقرار شود ولی تماشاگران نباشند، انگار سفره لذیذی برایت پهن کرده‌اند اما به تجویز دکتر اجازه غذا خوردن نداشته باشی !
دربی تهران دقیقا همین حکایت را دارد. حکایت بازیکنان بزرگی که به جای هیاهوی تماشاگران باید صدای کر کننده سکوت صندلی‌های خالی را بشنوند و هوادارانی که به جای حنجره خراشیدن در داخل استادیوم، باید در داخل منازل خود بالا و پایین بپرند. دربی برگزار می شود و  بلافاصله پس از پایان مسابقه به برگی از تقویم فوتبال ایران تبدیل خواهد شد اما هواداران درحالی چشم خود را به صفحه تلویزیون سنجاق می کنند که دلشان به پای مردان محبوب خود گره خورده و با هر حرکتی که آنها داخل مستطیل سبز انجام می دهند، فشار خون طرفداران بالا و پایین می رود.