استقلال تهران، با وجود ارائه نمایشی منسجم و حساب‌شده در دیدار رفت برابر النصر عربستان، موفق به ثبت پیروزی نشد و با تساوی بدون گل زمین را ترک کرد. هرچند این نتیجه مقابل تیم پرستاره و میلیاردی النصر قابل قبول به‌نظر می‌رسد، اما ناتوانی خط حمله آبی‌ها در باز کردن دروازه حریف، به وضوح یکی از مهم‌ترین ضعف‌های این تیم در آستانه دیدار برگشت محسوب می‌شود. مشکلی که اگر برطرف نشود، ممکن است رؤیای صعود در آسیا را به بن‌بست بکشاند.
در دیدار رفت، محمدرضا آزادی از ابتدا در ترکیب استقلال قرار گرفت؛ مهاجمی که دربی تهران را هم از ابتدا شروع کرده بود. با این حال، همانند بازی با پرسپولیس، آزادی عملکرد چشم‌گیری نداشت و نه تنها نتوانست خود را در موقعیت گلزنی قرار دهد، بلکه در بسیاری از صحنه‌ها جای‌گیری مناسبی هم در محوطه جریمه نداشت.
آزادی، مهاجمی بلندقد است که انتظار می‌رود در بازی‌های هوایی و ضربات ایستگاهی موثر باشد اما در عمل، ضعف در موقعیت‌یابی و کندی در تصمیم‌گیری باعث شده تا نتواند انتظارات را برآورده کند. او در نیمه نخست مقابل النصر تنها در یکی دو صحنه توانست کمی خودی نشان دهد و همین موضوع باعث شد تا بوژوویچ، سرمربی استقلال، خیلی زود دست به تعویض بزند و کوجو را وارد میدان کند.
جوئل کوجو که ابتدای فصل شروع خوبی با پیراهن استقلال داشت و حتی موفق شد در بازی مقابل الشرطه گلزنی کند، مدتی به دلیل مصدومیت از میادین دور بود. بازگشت او اما هنوز با آن آمادگی ایده‌آل همراه نشده است. در بازی مقابل النصر، کوجو دو موقعیت خوب گلزنی داشت؛ اولی را با کنترل ضعیف از دست داد و دومی با ضربه سری که بیرون رفت، به هدر رفت. این در حالی است که استقلال در چنین بازی‌هایی ممکن است تنها چند فرصت محدود برای گلزنی پیدا کند و باید نهایت بهره را از آن‌ها ببرد.
کوجو، مهاجم غنایی‌تبار استقلال، پس از مصدومیت دچار افت بدنی شده و به‌نظر می‌رسد هنوز به فرم رقابتی مطلوب نرسیده است. این وضعیت، کار را برای کادرفنی استقلال سخت‌تر کرده، به‌خصوص که سایر مهاجمان این تیم نیز شرایط حضور در زمین را ندارند.
دو مهاجم دیگر استقلال یعنی مهرداد محمدی و مسعود جمعه همچنان دور از ترکیب هستند. مهرداد که از نظر تجربه و توانایی فنی یکی از مهره‌های کلیدی استقلال در خط حمله محسوب می‌شود، تمرینات انفرادی و نرم‌دوی را آغاز کرده اما احتمال بازگشت او تا پایان فصل بسیار ضعیف است. از سوی دیگر، خبری از شرایط آمادگی مسعود جمعه نیز در دست نیست. این مهاجم کنیایی‌الاصل هنوز به شرایط مسابقه بازنگشته و استقلال فعلاً نمی‌تواند روی او حساب کند.
این شرایط باعث شده تا عملاً تنها گزینه‌های موجود برای خط حمله، همان آزادی و کوجو باشند. اما عملکرد نه‌چندان قابل دفاع آن‌ها، بوژوویچ را در موقعیت تصمیم‌گیری سختی قرار داده است.
با توجه به شرایط موجود و رویکرد محتاطانه‌ای که استقلال احتمالاً در بازی برگشت خواهد داشت، بعید نیست که سرمربی مونته‌نگرویی آبی‌ها به‌جای استفاده از مهاجم کلاسیک، به گزینه‌های متحرک روی بیاورد. بازیکنانی چون محمدحسین اسلامی و علیرضا کوشکی سابقه بازی در پست مهاجم دوم یا حتی مهاجم مرکزی را دارند و ممکن است در غیاب مهاجمان تخصصی، بوژوویچ از یکی از این دو بازیکن در نوک حمله بهره ببرد.
هر دوی این بازیکنان سرعت مناسبی دارند و در ضدحملات می‌توانند مؤثر باشند. استفاده از مهاجم متحرک، به‌ویژه در بازی برگشت که استقلال احتمالاً عقب‌تر بازی می‌کند و به دنبال ضربه زدن از روی ضدحملات است، می‌تواند تاکتیکی هوشمندانه باشد.
بازی برگشت برابر النصر در شرایطی برگزار می‌شود که استقلال برای صعود نیاز به گل دارد. مساوی بدون گل بازی را به وقت اضافه می‌کشاند و هرگونه شکست یا تساوی با گل، به سود تیم عربستانی تمام خواهد شد. این بدان معناست که استقلال باید حداقل یک بار دروازه تیمی را باز کند که ستارگان بزرگی مانند کریستیانو رونالدو، سادیو مانه و آیمریک لاپورت را در اختیار دارد.
در چنین سطحی از رقابت‌ها، به‌دست‌آوردن فرصت گلزنی کاری دشوار است و استفاده از آن‌ها، حتی دشوارتر. استقلال باید مهاجمی در ترکیب داشته باشد که بتواند با کم‌ترین فرصت، بیشترین بهره را ببرد؛ چیزی که فعلاً در دسترس نیست.
استقلال در خط دفاع و میانه میدان، عملکرد خوبی داشته و توانسته النصر را کنترل کند. اما ضعف در خط حمله، تهدیدی جدی برای ادامه مسیر آسیایی این تیم است. بوژوویچ برای دیدار برگشت باید یا به بازیکنان فعلی در خط حمله اعتماد کند و امیدوار باشد که آن‌ها در لحظه حساس بدرخشند، یا با تغییر رویکرد تاکتیکی، از بازیکنان متحرک‌تر و خلاق‌تری بهره ببرد تا با استفاده از ضدحملات و تحرک بیشتر در فاز تهاجمی، سد دفاعی النصر را بشکند.
با توجه به شرایط خاص بازی برگشت و جو سنگین ورزشگاه حریف، استقلال نیاز به دقت، تمرکز و جسارت دارد. این بازی می‌تواند نشان دهد که آیا آبی‌پوشان واقعاً تیمی در حد و اندازه رقابت‌های بین‌المللی هستند یا هنوز راه زیادی برای بازسازی قدرت گذشته پیش‌رو دارند.
