فرهنگسازی معکوس؛ حذف وریا به جرم دوری از دروغ‌‌و‌ریا!

به گزارش آوای استقلال، در برخی موارد، بسیاری از این انتقادات درست و علمی‌ست چرا که فاکتورهای عمقی لازم برای کسب درجه محبوبیت در یک هنرپیشه، سیاستمدار یا فوتبالیست وجود ندارد و همه چیز او، جعلی، سطحی و کاذب یا سوار بر امواج پوپولیسم است، اما وقتی یک نفر به دروغ برای فوتبالیستی مثل وریا غفوری می‌نویسد که “او یک بازیکن معمولی‌ست”، این بیش از هر چیز، نشان می‌دهد نویسنده یا استراتژیست، توان “رد شاخصه‌های اصیل” او را نداشته‌ است.
خب، جرم امروز وریا غفوری که باعث خروج اجباری‌اش از یکی از دو تیم پرطرفدار همه ایرانی‌های دنیا شده‌، این است که او ریاکار نیست. کسی که ریاکار نباشد، دروغ‌گو هم نیست. کسی که دروغ‌گو نباشد، می‌تواند در مقام یک مصلح اجتماعی، وزن بگیرد. همان‌طور که ناصر حجازی‌، چنین بود.
در جامعه‌ای که معیارهای اخلاقی هر روز و هر لحظه معکوس می‌شود، قطعا وریا، که تیم‌ملی را به‌خاطر استقلال و استقلال را به‌خاطر مستقل بودنش از دست داده، قرار است نزد جامعه به عنوان یک آدم مخرب شناشانده شود، اما این بیش‌تر از این که چهره او را خدشه‌دار کند، معیارهای ثابت اخلاق اجتماعی را نشانه می‌رود! و این، چه پارادوکس غریبی‌ست.
از سیستم معیوبی که حذف عادل فردوسی‌پور را افتخار خود می‌داند و در اندیشه تولید مثل رائفی‌پور و عباسی است، نمی‌شود انتظار داشت وریا غفوری را حذف نکند. اما آیا در دنیای متکثر و پرشتاب امروز، حذف عادل – که به نوعی حصر بدل شد- به جایی رسید که حذف وریا به جایی برسد؟
دلیل ترس از آدمی که دروغ‌گو و ریاکار نیست، چیست؟
آیا چنین حذف‌هایی [که به پاک کردن صورت‌مسٲله به جای حل مسٲله می‌ماند] افراد را در قلب مردم محبوب‌تر نمی‌کند؟