ستاره دوم آسمان استقلال

به گزارش آوای استقلال، گریه می کرد. نه داشت زار می زد.
دستکش های مامان که دیشب تا صبح دستش بود و به عشق احمدرضا در رویا توپ های فوروارد زبر و زرنگ چینی ها را با آنها می گرفت از دستش درآورد.
رفت جلوی کمد که پوستر صمد روی آن نقش بسته بود و شروع کرد دعوا که چرا آن توپ را گل نکردی و بعد خطاب به عکس بزرگ رضا حسن زاده کرد و گفت اشک مان را در آوردی!
پسرک تازه شمع تولد ۶ سالگی اش را فوت کرده بود.
یادش می آمد دو ماه پیش دست در دست عمو به زمین دیهیم رفت و ستاره ها را نه در آسمان که روی زمین دید. از فاصله یک متری. دستش را دراز می کرد می رسید به شاهین و شاهرخ، ژنرال و بقیه….وای خدای من….
همانجا کیک تولدی که عمو برایش گرفته بود را بین تیم تقسیم کردند و پسرک مات و مبهوت فقط تماشا می کرد. آنجا نبود. فقط یادش ماند منصورخان دستش را گرفت و تبریک گفت.
بعد گفت: کادوی تولدت محفوظه.
شب فینال بود.
ایام اربعین بود.
طنین صدای سرمربی جنتلمن تا آن شب در گوشش بود و رویایی که در آستانه تحقق بود که خواب آشفته باعث تلخی و ناراحتی شد.
در خواب دیده بود عبدالصمد موقعیت خراب کرده، رضا حسن زاده اشتباه کرده و استقلال باخته!
اینچنین ساعات منتهی به ۷ شب ۷ مرداد ۱۳۷۰ برایش جهنمی گذشت.
رادیو را از ۳ ساعت قبل در بغلش گرفته بود تا وقتی محمد جهانی بانگ آغاز بازی را سر داد.
تا شروع شد، برق رفت!
وقتی برگشت،گزارشگر داشت می گفت: بلند و کشیده روی دروازه …گل ….گل برای ایران….گل برای استقلال….رضا حسن زاده، رضا حسن زاده…..گل برای ایران….
لحظاتی بعد دوباره رفتن برق و دوباره استرس….عمو هم آمده بود تا پسرک را آرام کند. نگران نباش، می بریم. خیالت راحت….
زمان می گذشت.
خدایا در میدان داکا بنگلادش چه خبره؟ زمان ایستاده بود.
برقی در کار نبود.
عقربه های ساعت روایت می کردند که دقایق پایانی مسابقه است.
چه اتفاقی افتاده….میان این دلشوره و جوشیدن دل همچون سیر و سرکه،ناگه برق آمد.رادیو روشن شد…..لحظاتی سکوت….کمی بعدتر، محمد جهانی با آن صدای بم و خاطره انگیزش گفت:…و این عبدالصمد مرفاویه که گل دوم رو می زنه….گل برای ایران….ایران ۲….چین ۱….استقلال قهرمان آسیا میشه….مبارک بر همه مردم ایران…..مبارک بر همه ما….
عجب….۳۱ سال از آن شب گذشت….عمو امشب در کنار منصورخان ستارگان بهشتی اند اما خاطره آن شب با پسرک که اینک برای خود مردی شده باقی مانده….روحشان شاد…