به گزارش آوای استقلال، روزی برای تولد مردی که حتی پس از مرگش هم زنده ماند.
مردی که رفت اما اسطوره ماند، کسی که برخلاف حال و هوای ورزش ما اهل هواشناسی نبود و جهت وزش باد را خوب نمی شناخت به همین خاطر هیچ وقت باد به پرچم نبود. مردی که اگر دستش را به سمت بسیاری از مدیران ورزشی و غیر ورزشی دراز می کرد طوری دست او را می گرفتند که همیشه آن بالاها سیر میکرد اما دستش را به سمت مردم دراز کرد تا بالاتر برود.
بیست و سوم آذر سالگرد تولد ناصر حجازی عزیز است مردی که به جرأت می توان گفت همچون مدال افتخار بر سینه مرگ نشست و هنوز هم با وجود اینکه ۱۱ سال از آخرین پروازش میگذرد، خیلی ها او را زنده می دانند چون به جای نشستن پشت درب اتاق مدیران غیر ورزشی ورزش، ترجیح داد در کنار مردم راه برود و به همین خاطر هنوز در میان آنها زندگی می کند حجازی حالا سال هاست شمع های کیک تولدش را در آسمان فوت میکند و مطمئن هستیم آنجا برایت جای بهتری است ناصرخان چون حداقل به تو حسادت نمی کنند.
تولدت مبارک مرد آسمانی گاهی هم از آسمان به ما زمینی ها نگاه کنم به آنهایی که در دوره بودنت، برای نبودنت، حنجره می خراشید ند و به سکوها فرمان آتشبار علیه تو می دادند، بخند.
امشب وقتت را زیاد نمیگیریم ناصرخان چون می دانیم خیلی ها در آسمان هستند که می خواهند شب تولدت را تبریک بگویند و کنارت جشن بگیرند.
از منصور خان پورحیدری غلامحسین خان مظلومی گرفته تا رضا احدی مظلوم، همایون خان بهزادی دوست داشتنی و…
تولدت مبارک مرد آسمانی
برای مردی که جرات نه گفتن داشت
تولدت مبارک مرد آسمانی
بیست و سوم آذر تاریخ فوتبال ایران یک روز خاص است. روزی برای اینکه بتوان در موردش مثنوی هفتاد من نوشت.
لینک کوتاه : https://avayesteghlal.ir/?p=28607
- نویسنده : آذین فرهادی
- ارسال توسط : پایگاه خبری آوای استقلال
- بدون دیدگاه