به گزارش آوای استقلال،با فروکش کردن تب انتخابات و مشخص شدن رئیس جمهور جدید، عملاً استارت دولت سیزدهم برای چهار سال اداره بخش‌های مختلف رقم خورد تا شمارش معکوس برای مشخص شدن ترکیب کابینه جدید آغاز شود، در این میان جامعه ورزش نیز چشم انتظار معرفی وزیر جدید خود خواهد بود.
این چشم انتظاری البته با توجه به سوابق گذشته خیلی زود شروع شده است چرا که در ادوار پیشین آخرین وزیر ورزش، وزیری بود که برای رای اعتماد به مجلس می‌رفت و فراخوانی گزینه‌های پیشنهادی کابینه دولت به مجلس بر اساس حروف الفبا انجام می شد و به همین دلیل «ورزش» در ردیف آخر قرار می‌گیرد. با این حال می‌توان امیدوار بود این بار شرایط متفاوتی را نسبت به دوره گذشته تجربه کنیم.
البته این انتظار به نوعی می‌تواند دور از واقعیت باشد چراکه در برنامه هیچیک از نامزدهای ریاست جمهوری ورزش جایگاه ویژه‌ای نداشت حتی در برنامه‌های پیشنهادی سیدابراهیم رئیسی که رئیس جمهور منتخب ملت شده است. از طرفی اما می‌توان امیدوار بود با مشورت‌هایی که نزدیکان ورزشی رئیس جمهور به وی می‌دهند این بار وزیر ورزش با «متر» و «معیار» دقیق‌تر و حرفه‌ای تری انتخاب شود و «ته مانده» کابینه به عنوان وزیر ورزش به مجلس معرفی نشود.
برای انتخاب وزیر اشتباه کنید!
یک دهه از تشکیل وزارت ورزش می‌گذرد، وزارتخانه‌ای که انتخاب متصدی آن به خصوص در دولت یازدهم با چالش‌های زیادی مواجه شد به گونه‌ای که در نهایت چهارمین گزینه پیشنهادی توانست رای اعتماد مجلس را برای نشستن بر روی صندلی این وزارتخانه دوگانه – ورزش و جوانان- بگیرد.
در کل اینکه از آغاز تشکیل وزارت ورزش تا به امروز سه نفر در ادوار مختلف متصدی این وزارتخانه بوده‌اند. در این میان به جز محمود گودرزی که بخشی از رزومه او با فعالیت‌های ورزشی پُر شده بود، دو وزیر دیگر یعنی محمد عباسی و مسعود سلطانی فر هیچ پیشینه‌ای در این زمینه نداشتند، گودرزی هم البته گزینه ورزشی تمام عیار و مناسبی برای وزارت نبود که اگر غیر از این بود پیش از اتمام دوره چهارساله مجبور به استعفا نمی‌شد.
همین مسئله است که «انتخابی با متر و معیار دقیق‌تر و حرفه‌ای تر» را مطالبه اول و اصلی ورزشی‌ها از دولت سیزدهم کرده است تا شاید این بار فردی بر منصب کار قرار بگیرد که به اوضاع اشراف داشته باشد و بتواند به محض ورود به ساختمان سئول برای برنامه‌ریزی و پیشبرد اهداف قدم بردارد نه اینکه تازه زمانی را صرف آشنایی با امور و تسلط به اوضاع کند.
این مهم می‌طلبد فردی از دل ورزش برای تصدی وزارت ورزش گزینه شود یا حداقل اینکه طی سال‌های گذشته از دور دستی به آتش آن داشته باشد؛ موضوعی که مطالبه بخشی از جماعت ورزشی‌ها هم به حساب می‌آید تا برای اولین بار فردی از جنس خودِ آنها و آشنا به دغدغه های‌شان را بالای سرشان ببینند نه اینکه دوباره شاهد حکمرانی غیر ورزشی‌ها و سیاسیون باشند.
بنابراین شاید بد نباشد برای انتخاب وزیر جدید ورزش خلاف جهت و مسیر همیشگی حرکت شود حتی اگر این کار اشتباه باشد؛ نزدیکان رئیس جمهور که نقش اصلی را در تعیین کابینه دولت سیزدهم دارند این مهم را مد نظر داشته باشند و یک بار هم که شده انتخاب یک متخصص را برای ورزش تست کنند تا مبادا وزیر فرد دیگری را به جای قهرمان المپیک خطاب قرار دهد یا لباس المپین ایران را به مسخره بگیرد.
در انتظار معرفی نهمین گزینه برای تعیین چهارمین وزیر
وزارت ورزش از اولین سال تاسیس و آغاز به کار خود تا به امروز، سه نفر را در ادوار مختلف به عنوان وزیر به خود دیده است (با احتساب یک وزیر دو دوره‌ای) در حالی که خیلی بیشتر از این تعداد برای تصدی این وزارتخانه گزینه شدند.
وزارت ورزش دی ماه سال ۸۹ تشکیل شد و حمید سجادی اولین گزینه برای تصدی آن بود که نتوانست رای اعتماد مجلس را بگیرد (خردادماه ۹۰)، پس آن محمد عباسی سرپرستی این وزارتخانه را عهده دار شد و توانست رای اعتماد مجلس را هم برای ماندگاری بگیرد. بدین ترتیب محمد عباسی اولین وزیر ورزش شد و تا پایان دولت دهم در این وزارتخانه بود.
پررفت و آمدترین دوره وزارت ورزش در دولت یازدهم (چهار سال اول حسن روحانی) رقم خورد؛ محمود گودرزی اولین وزیر ورزش در این دولت بود اگرچه پیش از او سه گزینه دیگر برای وزارت ورزش در دولت یازدهم به مجلس معرفی شدند که هیچیک نتوانستند رای اعتماد لازم را کسب کنند. مسعود سلطانی فر (مردادماه ۹۲)، سیدرضا صالحی امیری و نصرالله سجادی (آبان ماه ۹۲) افرادی بودند که در آغاز دولت تدبیر و امید به عنوان وزرای پیشنهادی ورزش به مجلس معرفی شدند اما در کسب رای اعتماد از نمایندگان مجلس ناموفق بودند.
بدین ترتیب محمود گودرزی به عنوان چهارمین گزینه به مجلس معرفی شد و توانست با کسب رای اعتماد مجلسی‌ها (آبان ماه ۹۲) کابینه دولت یازدهم را بالاخره کامل کند. اگرچه وی در سومین سال تصدی وزارت ورزش مجبور به کناره گیری شد. اینگونه دوباره کار به معرفی گزینه پیشنهادی به مجلس و طی شدن روند تایید صلاحیت در خانه ملت و انتخاب مسعود سلطانی فر به عنوان دومین وزیر ورزش در دولت یازدهم و در کل سومین وزیر برای وزارت ورزش کشیده شد.
وی برای دولت دوازدهم هم گزینه پیشنهادی اول برای وزارت ورزش بود و توانست رای اعتماد مجلسی‌ها را بگیرد تا اولین «وزیر دو دوره ای» در ورزش لقب بگیرد.
بنابراین گزینه‌ای که برای وزارت ورزش در دولت سیزدهم معرفی خواهد شد، نهمین گزینه پیشنهادی (با احتساب معرفی سلطانی فر در سه مرحله) برای این وزارتخانه از اولین سال حیاتش به حساب می‌آید. برای تعیین سومین وزیر گزینه‌هایی مطرح هستند محمد عباسی (اولین وزیر ورزش)، کیومرث هاشمی (رئیس پیشین کمیته ملی المپیک)، فروردین (رئیس فراکسیون ورزش مجلس) و حتی محمد آخوندی (مسئول روابط عمومی سازمان تربیت بدنی وقت) از جمله آنها هستند اما هنوز معرفی هیچیک از این گزینه‌ها به مجلس نهایی نشده است.
همه وزرا و سرپرستان وزارت ورزش
افرادی که طی ۱۰ سال گذشته و از زمان تشکیل وزارت ورزش و جوانان به عنوان وزیر یا سرپرست در این وزارتخانه مدیریت کرده‌اند عبارتند از:
دولت دهم
*محمد عباسی؛ وزیر ورزش و جوانان از ۱۲ مردادماه ۱۳۹۰ تا ۲۶ مردادماه ۱۳۹۲
دولت یازدهم
* رضا صالحی امیری؛ سرپرست ورزش و جوانان از ۲۶ مردادماه ۱۳۹۲ تا ۶ آبان ماه ۱۳۹۲
* محمد شریعتمداری؛ سرپرست ورزش و جوانان از ۶ تا ۲۶ آبان ماه ۱۳۹۲
* محمود گودرزی؛ وزیر ورزش و جوانان از ۲۶ آبان ماه ۱۳۹۲ تا ۲۷ مهرماه ۱۳۹۵
* نصرالله سجادی؛ سرپرست ورزش و جوانان از ۲۸ مهرماه تا ٢٠ آبان ماه ١٣٩۵
* مسعود سلطانی فر؛ وزیر ورزش و جوانان از ٢١ آبان ماه ۱۳۹۵
دولت دوازدهم
* مسعود سلطانی فر؛ وزیر ورزش و جوانان از ۲۹ مردادماه ۹۶ تا به امروز
