به گزارش آوای استقلال،باور کردن این حجم از گرفتاری و مصیبت‌هایی که اطراف استقلال پرسه می‌زند، دشوار است. مدام می‌پرسیم مگر می‌شود تیمی با ۷۵ سال سابقه و میلیون‌ها هوادار، به چنین وضعیتی دچار شده باشد؟
استقلال لااقل در سه دهه اخیر، هیچ‌گاه تا این اندازه درگیر حاشیه‌های بی‌پایان نبوده. هنوز یک سوم فصل فوتبالی باقی مانده و از صدر تا ذیل باشگاه در شرایطی غیرطبیعی قرار گرفته‌اند.
از مدیرعاملی که معلوم نیست تا چند روز دیگر می‌تواند صندلی‌اش را حفظ کند، تا هیأت مدیره‌ای که با توپ پر و با شعار «استعفای دسته جمعی» وارد شدند و در عمل هیچ گره‌ای از مجموعه باز نکردند، از عضو هیأت مدیره‌ای که پشت میله‌های زندان است تا مربی مغمومی که حتی توان استخدام دستیار ندارد و البته جمعی بازیکن ناراضی که به باشگاه هشدار می‌دهند «اگر پول نباشد، فسخ می‌کنیم و می‌رویم».
از تیمی که درگیر ابتدایی‌ترین مسائل شده و پول معاینه بازیکن مصدومش تبدیل به تیتر رسانه‌ها می‌شود، چه انتظاری دارید؟ از تیمی که مدیرانش نتوانسته‌اند امکانات بدیهی مثل ناهار روزانه بازیکنان را فراهم کنند، توقع دارید در ادامه فصل معجزه کند؟ برای مجموعه‌ای که طلبکارش با حکم توقیف اموال و خاور دم باشگاه می‌رود، چطور می‌شود از واژه «مدیریت» استفاده کرد؟ استقلال این روزها تبدیل به تیمی بی‌صاحب شده که یکی تظاهر به مصدومیت می‌کند، دیگری می‌گوید طلبکاران حکم جلب گرفته‌اند، آن یکی گفته «تا پول نگیرم، تمرین نمی‌کنم» و دیگری آنقدر در استانبول معطل می‌شود که مجبور می‌شود به فرانسه برگردد.
همه اینها در شرایطی است که استقلال از یکسو باید در لیگ برای کسب سهمیه آسیایی تلاش کند و از سوی دیگر قهرمانی در جام حذفی را به عنوان تنها دستاورد باقیمانده فصل، دنبال کند. مهم‌تر از آن، مسأله حیثیت تیمی است که به خاطر هوادارانش باید تا آخرین نفس در رقابت‌های مختلف بجنگد اما آنقدر حواشی سر استقلال آوار شده که واقعاً هیچ توقعی از این تیم نمی‌توان داشت.
با این وضعیت بحرانی که هر روز بدتر از دیروز می‌شود، صحبت کردن از مسائل فنی، بیهوده‌ترین کار ممکن است. استقلال یک تیم آشفته، سردرگم و بی‌آینده است که فقط باید منتظر تغییر و تحولات آتی باشد. شاید روزنه‌ای باز شود و استقلال هم عاقبت رنگ آرامش و خوشبختی را ببیند.
