دربی ۱۰۶ ورقی دیگر از بیاخلاقی باشگاه و بازیکنانی بود که سالهاست پشت حمایتهای همه جانبه سنگر میگیرند و افسارگسیخته رفتاری بروز میدهند که مغایر با روح ورزش است. در لحظهای که انتظار نمیرفت سروش رفیعی خیلی راحت و عادی،کلمهای زشت و شرمآور خطاب به سنگربان استقلال به کار برد که شنیدنش روح آدم را میخراشد؛ توهینی مستقیم به مادر، آن هم مقابل دوربینهایی که روی صورت او زوم کرده بودند. همه چیز واضح بود آنقدر واضح که نیازی به دقت و لبخوانی نبود و تفسیر نمیخواهد. یک جمله رکیک و زشت از دهان بازیکنی که سالها ادعای اخلاق و ادب داشته و دم از مردمی بودن و احترام میزند! جالب اینجاست که کارگردان تلویزیونی که پرتاب یک سنگ کوچک از سکوها به سمت رفیعی را ده بار در پخش تلویزیونی تکرار کرد تا استرس را روی سر استقلال خراب کند و فضای بازی را علیه آبیها ملتهب کند چطور از کنار این موضوع گذشت و به گزارشگر بازی نگفت اشارهای به آن داشته باشد تا بازیکنان فحاش بدانند که دوربینهای تلویزیونی حواسشان به هتاکان حرمتشکن هست؟ داوران چرا به لحظهای که رفیعی آغازگر بیاخلاقی شد، واکنش نشان ندادند؟ چرا آن فحش صریح را ندیدند؟
وقتی بازیکنان پرسپولیس در بازیهای قبلی، همصدا با هوادارانشان به استقلال فحاشی کردند، باشگاه بهجای عذرخواهی و تنبیه، توجیههایی سخیف و کودکانه آورد: اسم تیمی برده نشد، صدا واضح نبود، بازیکنان متوجه نشدند هواداران چه میگویند… و کمیته اخلاق هم با لبخندی رنگی، همه چیز را نادیده گرفت.
آقایان کمیته اخلاق حالا که همه چیز واضح است چه واکنشی خواهند داشت؟ آیا قرار است با همان نگاه رنگی همه چیز ببخشید شود؟
آقای تاجرنیا شما که با خیال راحت فحاشی قبلی را بخشیدید و حرف از اتحاد زدید حالا که فحاشی سروش رفیعی مقابل چشم میلیونها نفر ثبت شده، آیا شجاعت دارید شکایت از او را پیگیری کنید؟
