استقلال آمده بود تا ثابت کند هیچ عاملی، نه فشار داوری و نه شرایط روحی ناشی از باخت در سوپرجام، نمی‌تواند ترمز آبی‌ها را بکشد. تصمیم‌های داور هم در طول بازی چند بار بوی جانبداری داد، البته نه جانبداری از تراکتور بلکه بازداشتن استقلال به خاطر تیم محبوبشان! اما استقلال آن‌قدر با تمرکز و انگیزه جنگید که حتی سوت‌هایی که به ناحق علیه‌اش زده شد، نتوانست نتیجه روی اسکوربرد را تغییر دهد. استقلال نشان داد قوی‌تر از آن است که اشتباهات قضاوت او را از مسیرش منحرف کند.
سکوت استادیوم سردار سلیمانی، که به‌خاطر محرومیت تراکتور از حضور تماشاگران رخ داده بود، فرصت طلایی برای استقلال ساخت تا تاکتیکش را بدون فشار هواداران اجرا کند. آبی‌ها با تسلط کامل بر میانه میدان، سرعت در انتقال توپ و نظم دفاعی، سوار بر بازی شدند و تا به هدف خود نرسیدند از حمله دست نکشیدند. تراکتور قهرمان فصل پیش و البته قهرمان سوپرجام، مقابل استقلالی قرار گرفت که تشنه بازگشت به اوج است. برتری استقلال نه فقط در نتیجه، بلکه در روحیه، اراده و کیفیت فوتبالش مشهود بود.
لحظه‌ای که محمدحسین اسلامی در دقیقه ۶۷ توپ را به تور دروازه تراکتور دوخت، همه چیز تغییر کرد. جوانی که با جسارت و بی‌پروا به دل خط دفاع حریف زد، نماد استقلال تازه‌نفس و آینده‌دار بود. آن گل نه تنها سه امتیاز حیاتی به ارمغان آورد، بلکه پیامی محکم برای همه رقبا داشت: استقلال با نسل جدیدش آمده تا دوباره تاج را بر سر بگذارد. شادی بعد از گل، ساده اما پرمعنا بود؛ استقلالی‌ها خوب می‌دانستند در تبریز چه کار بزرگی کرده‌اند.
برد یک بر صفر شاید در ظاهر ساده باشد، اما ارزش آن در شرایط خاص دوچندان می‌شود. تیمی که در خانه حریف، بدون حضور هواداران اما با خاطره محرومیت‌ها و البته با وجود فشارهای داوری، چنین مقتدرانه می‌برد، نشان می‌دهد شخصیت قهرمانی دارد. استقلال در تبریز، بیش از یک بازی فوتبال را برد؛ تا اقتدار کمرنگ‌شده‌اش را روح ببخشد، روحیه‌اش را احیا کرد و به هوادارانش وعده داد که فصل جدید چیزی فراتر از رقابت معمولی خواهد بود. این استقلال، اگر در مسیرش سنگ‌اندازی نشود، می‌تواند همان تیمی باشد که آبی‌ها چشم‌انتظارش هستند.
🔹 @avayeesteghlal4
