تراکتور، تیمی که فصل گذشته با اقتدار به قهرمانی لیگ برتر رسید و حالا آماده دفاع از عنوان خود و حضور قدرتمند در آسیاست، به‌درستی نباید و نمی‌تواند سرمایه انسانی خود را به تیمی رقیب واگذار کند؛ آن‌هم در شرایطی که باشگاه پرسپولیس، با تمام سابقه و محبوبیتش، با بهره‌گیری از نفوذ تاریخی در نهادهای تصمیم‌ساز، گاه مسیر فوتبال را به نفع خود کج کرده است. بنابراین مظفری‌زاده نه‌تنها در برابر تهدیدها و فشارهای احتمالی کوتاه نیامد، بلکه با موضع‌گیری مدبرانه، نشان داد تراکتور قرار نیست قربانی بازی‌های پشت‌پرده شود.
نکته مهم دیگر اینجاست که مظفری‌زاده تمام این مواضع را در چارچوب قانون و احترام به فرآیندهای حقوقی فدراسیون اتخاذ کرد. در پرونده بیرانوند نیز نه دچار جنجال شد، نه رسانه‌ای برخورد کرد، بلکه به‌درستی گفت این پرونده در مسیر قانونی است و باشگاه تراکتور طبق شواهد و مدارک، پیگیر آن خواهد بود. این یعنی مدیری که منافع باشگاهش را می‌شناسد، خطوط قرمز را می‌داند و حاضر نیست حتی به بهای «تعامل ظاهری» از حق باشگاهش عبور کند.
از همه مهم‌تر اما آنجاست که مظفری‌زاده، برخلاف بسیاری از مدیران که صرفاً برای رضایت رسانه‌ها یا کاهش فشارهای بیرونی، تن به انتقال بازیکن یا عقب‌نشینی‌های مقطعی می‌دهند، در کنار کادر فنی و سرمربی ایستاده و نشان داده برای پروژه قهرمانی فصل آینده، تیمش را حفظ خواهد کرد.
فوتبال ایران بیش از همیشه به مدیرانی از جنس مظفری‌زاده نیاز دارد؛ مدیرانی که نه می‌خواهند قهرمان رسانه‌ها باشند، نه اسیر فضاسازی، بلکه فقط و فقط مدیر باشگاه‌شان هستند. همین و بس.
