نمایشی که استقلال در تهران مقابل النصر عربستان ارائه کرد، با چیزی که در هفته‌های قبل می‌دیدیم کاملاً متفاوت بود. تیمی که دیگر از حمله کردن نمی‌ترسید و اسم بازیکنان بزرگ حریف هم برایش مفهومی نداشت. به همین خاطر، فوتبال بهتری از استقلالی‌ها شاهد بودیم و همین مسئله ما را به صعود در ریاض امیدوار می‌کند. اما این امیدواری با رویا‌فروشی دو مقوله کاملاً متفاوت است و جدا کردن مسیر این دو، قطعاً باید یکی از اولویت‌های بازیکنان، مربیان و حتی پیشکسوتان باشگاه باشد.
استقلال مقابل النصر خوب بازی کرد، ولی فراموش نکنیم که حریف هم نمایشی فوق‌العاده داشت و اگر درخشش حسینی و چشمی نبود، احتمال داشت با ناکامی زمین را ترک کنیم. استقلال خوب بود، اما ضعف مدافعان و ساختار دفاعی تیم همچنان قابل مشاهده است. دقیقاً به همین خاطر بود که مهاجمان النصر چند بار با حسینی تک‌به‌تک شدند.
استقلال خوب بازی کرد، ولی هنوز بازیکنان این تیم قدردان موقعیت‌های خلق‌شده نیستند و فرصت‌ها را به‌راحتی از دست می‌دهند. فرصت‌هایی که در لیگ نخبگان آسیا به این راحتی به دست نمی‌آید و اگر آنها را از دست بدهیم، هیچ تضمینی برای تکرارشان وجود ندارد.
استقلال خوب بود، ولی یادمان باشد که در ریاض دیگر خبری از ۷۵ هزار سرباز وفادار نیست که روی سکوها حامی تیم باشند. در مقابل، هواداران النصر می‌آیند تا شب سختی را برای ما رقم بزنند. بنابراین، همه بازیکنان، مربیان، مدیران و پیشکسوتان استقلال باید تا قبل از جدال برگشت تمام این موارد را به‌طور کامل برای هواداران تشریح کنند و به آنها بگویند که پسران آبی با همه قوا به میدان خواهند رفت، اما این اتفاق به معنای تضمین صعود نیست، چون النصر هم با همه قدرت به میدان می‌آید و اتفاقاً رونالدو را نیز دارد.
ما امیدواریم و امیدوار باقی می‌مانیم، اما امیدواری با تزریق امید واهی و رویا‌فروشی کاملاً متفاوت است.
