آقای بختیاری‌زاده! شما که از همین خانواده هستید، شما که می‌دانید این تیم چهار بار به فینال آسیا رسیده و دو قهرمانی شکوهمند آسیایی دارد، چطور می‌توانید به‌راحتی بگویید نتیجه عادلانه بود؟ به جای عذرخواهی از این همه هواداری که باوجود نتایج بسیار ضعیف تیم محبوبشان، برای حمایت از شما و بازیکنان، برای روحیه دادن به تیم، برای اینکه یار دوازدهم استقلال باشند و ترس و استرس را به جان حریف بیندازند، برای اینکه تنها نباشید و با حضور پرشورشان روحیه و اعتمادبه‌نفس بگیرید، در این سرما و هوای آلوده، در آن ساعت و وسط هفته به استادیوم آمدند، حالا تیم شما مقابل الشرطه‌ای که تنها دو امتیاز داشت، چهار باخت و دو مساوی در کارنامه‌اش بود، ۱۶ گل دریافت کرده و تنها ۴ گل زده بود و در میان ۱۲ تیم در رتبه یازدهم جدول قرار داشت، مساوی گرفته است و شما به‌جای شرمندگی، به‌جای عذرخواهی از هواداران، به‌جای ابراز ناراحتی، بی‌تفاوت می‌گویید نتیجه عادلانه بود؟
اینکه استقلال با الشرطه مساوی کرده، آن‌هم در “جهنم آزادی”، یعنی روز شرمندگی برای شما و بازیکنانتان! چطور می‌توانید این‌قدر راحت با گفتن “نتیجه عادلانه بود” به ضعف تیم خود اقرار کنید؟ چطور می‌توانید بگویید: “فکر می‌کنم نتیجه مساوی عادلانه بود، هرچند در نیمه دوم به نسبت نیمه اول کمی بیشتر روی دروازه حریف فشار آوردیم. حریفمان هم روی ضدحملات موقعیت داشت؟”
در نیمه دوم کمی بیشتر روی دروازه الشرطه ته‌جدولی فشار آوردید؟ خسته نباشید دلاور، خدا قوت!
آقای بختیاری‌زاده، ما هم می‌دانیم که به دنبال برد بودید. سؤال ما این است که چرا نمی‌توانید از پس ضعیف‌ترین تیم‌ها بربیایید؟ اینکه می‌گویید “بعد از گلی که زدیم، دیگر آن شکل منظم را نداشتیم”، یعنی چه؟ مگر دقیقه چند گل زدید که تا پیش از آن نظم تیم‌تان خوب بود و بعد از آن به هم خورد؟
سهراب عزیز! ضدحمله، پنالتی، کاشته و… جزئی از فوتبال هستند. یک تیم ممکن است ۹۰ دقیقه در لاک دفاعی باشد، ۹۰ دقیقه فقط راه برود و زیر توپ بزند، اما همین که یک گل بزند—چه در ضدحمله، چه با کاشته، چه حتی با گل آفسایدِ پذیرفته‌شده—یعنی کارش را انجام داده است. تیم شما نباید به حریف اجازه بدهد که ضدحمله بزند؛ پس این ضعف تیم شماست، نه دلیلی برای تبرئه خودتان!
آقای بختیاری‌زاده، برادر خوب ما! شما سرمایه این باشگاه هستید و احترامتان بر ما واجب است. اما اگر ما واقعیت‌ها و اشتباهات شما را نگوییم، به شما خیانت کرده‌ایم. به‌جای توجیه، به‌جای طلبکار شدن، به‌جای مظلوم‌نمایی، به‌جای مقصر دانستن دیگران، اگر مربی استقلال بودن را در خود می‌بینید، مرد و مردانه در چشم هواداران نگاه کنید و بگویید: “به من فرصت بدهید، اما به شرطی که بازی‌به‌بازی روند صعودی تیم را شاهد باشیم و از نظر کیفیت بازی تغییرات را به‌وضوح مشاهده کنیم.”
اما اگر در خلوت خودتان، پیش وجدان بیدارتان، می‌دانید که کاری از شما برنمی‌آید، اعتبار و آبروی‌تان را نفروشید به دو روز بیشتر ماندن و یک مشت دلار!
تیم ضعیف بسته شده؟ درست!
بازیکن نداریم؟ قبول!
در نیم‌فصل هم مدیران دشمنی کردند و بازیکن خوب و باکیفیت نگرفتند؟ درست!
اما این‌ها دلیل نمی‌شود که شما خودزنی کنید و در توجیه تعویضی که هواداران معتقدند اشتباه بود، بگویید: “آزادی مصدوم نبود. من خیلی بیشتر از این‌ها از آزادی انتظار دارم، چون در تیم المپیک بازیکنم بود. ما وقتی با دو مهاجم بازی می‌کنیم، یکی از ویژگی‌های مهاجم این است که پرس سنگینی در عمق دفاع حریف داشته باشد. اگر آمار بگیرید، میزان فشاری که کوجو روی دفاع حریف وارد کرد، اصلاً قابل‌قیاس با آزادی نبود. من روی این موضوع با او بحث داشتم و دیدم که فشار نمی‌آورد، پس مجبور شدم او را بیرون بیاورم.”
آزادی خوب نبود یا کل تیم؟
آزادی چند وقت است که به این تیم اضافه شده؟
اگر خوب نبود، چرا در ترکیب اصلی قرار گرفت؟
اگر خوب نبود و تعویض شد، چه دلیلی دارد که او را تخریب کنید و اعتمادبه‌نفسش را بگیرید؟
اگر گمان می‌کنید او بد بود و باید تعویض می‌شد، با قاطعیت می‌گفتید: “من این‌طور تشخیص دادم.” هوادار هم بازی را دیده بود و می‌دانست که تشخیص شما درست بوده یا نه. اگر درست بود، مطمئن باشید که کسی از شما انتقاد نمی‌کرد!
لطفاً مثل جواد نکونام نباشید که یک فصل تمام توی سر بازیکنان تیم زد و گفت “دست من خالی است”، اما برای سال بعد، همان بازیکنان را نگه داشت! بازیکنان را تخریب نکنید.
به‌جای آن، خودتان و تیم را از نظر فنی بالا ببرید. کلاس بروید، فیلم‌های آموزشی فوتبال ببینید، مطالعه مرتبط داشته باشید تا بتوانید مفید باشید و درست از بازیکنانتان بازی بگیرید!
🔹 @avayeesteghlal4
