به گزارش آوای استقلال، به‌جز دو فصل که برای سپری کردن خدمت مقدس سربازی در ملوان حضور داشت، هرگز پیراهن تیم دیگری را نپوشیده است. پسر استقلال که از رده‌های پایه برق شیراز درخشید و توانست به تیم اصلی استقلال راه یابد، در دیدار برابر ملوان برای دویستمین‌بار پیراهن تیم محبوبش را پوشید.
درباره سیدحسین حسینی صحبت می‌کنیم؛ گلری که دوران حرفه‌ای او بالا و پایین‌های زیادی داشته است. کاپیتان آبی‌ها که چند باری نیز تا آستانه جدایی از تیم پیش رفت و حتی این موضوع را در قالب استوری مطرح کرده بود، نهایتاً در استقلال ماندگار شد که بدون شک، این موضوع با رضایت هواداران نیز همراه شده است.
درست ۳۷۷۷ روز پیش بود که در دیداری از دور پایانی مرحله گروهی لیگ قهرمانان آسیا در سال ۲۰۱۴، استقلال که از دور رقابت‌ها کنار رفته بود، در دیداری تشریفاتی و در استادیوم آزادی به مصاف الریان قطر رفت. امیر قلعه‌نویی، سرمربی آن روز آبی‌ها، تصمیم گرفت تا به گلر جوان و ۲۲ ساله تیمش اعتماد کرده و از او در قفس توری تیم استفاده کند.
حسینی که چند فصلی را پشت سد بزرگی به نام سیدمهدی رحمتی گذرانده بود، در این مسابقه به میدان رفت و در همان دیدار نخستش برای استقلال نشان داد که آبی‌ها می‌توانند به ظهور یک گلر دیگر امیدوار باشند؛ دروازه‌بانی که بتواند ادامه‌دهنده راه ناصر حجازی و دیگر سنگربانان بزرگ این تیم باشد.
هرچند کنار زدن دروازه‌بان بزرگی به نام سیدمهدی رحمتی سخت و زمان‌بر بود، اما حسینی از پس این مأموریت دشوار برآمد و توانست یکی از بزرگ‌ترین رقبای دوران زندگی ورزشی‌اش را از سر راه بردارد. هرچند که در این راه، حواشی و جنجال‌های زیادی نیز پیش آمد که البته کنار زدن رحمتی خود پروسه‌ای زمان‌بر و فرسایشی بود.
سید که به پختگی و آمادگی لازم برای به دوش کشیدن مأموریت سخت ایستادن در دروازه استقلال رسیده بود، برای اینکه بتواند مربیان وقت را مجاب کند تا روی نام بزرگ رحمتی خط قرمز بکشند، سختی‌های زیادی را متحمل شد. هرچند چند باری نیز کاسه صبرش لبریز شد و تصویر او که هنگام گرم کردن تیم روی توپ نشسته را به‌خاطر داریم، اما همین پا پس نکشیدن‌هایش برای گلر شماره یک استقلال شدن، قابل ستایش است.
تجربه و عملکرد خوبی که امروز حسینی دارد، حاصل چند فصل سختی و دشواری‌های حضور در استقلال است. او روزهای خوب و بد زیادی را تجربه کرده و بالا و پایین‌های این پست حساس و حرفه سخت را در ترکیب آبی‌ها چشیده است. او به‌خوبی می‌داند که مرز بین قهرمان یک تیم بودن و مقصر شکست شناخته شدن، به تار مویی بند است. از متهم شدن به شکست در دربی تا حمله هواداران به صفحه شخصی او، خاطرات تلخی است که سید از سختی‌های کار در استقلال به یاد دارد، اما فصل بی‌نظیری که در لیگ قبل تجربه کرد، سبب شد تا اوضاع کاملاً برعکس شود و هواداران یک‌صدا نام او را فریاد بزنند و حتی در برابر شایعاتی مبنی بر صادر نشدن مجوز همکاری‌اش، مورد حمایت شدید هواداران قرار بگیرد.
از حضور حسینی در لباس استقلال، خاطرات تلخ و شیرین زیادی وجود دارد؛ از اشک‌هایش پس از مهار پنالتی در بازی با العین گرفته تا ثبت رکورد بیشترین دقایق بسته نگه داشتن دروازه در تاریخ لیگ برتر، آن هم با دماغی شکسته و خون‌آلود. رکوردی که هرچند بعدها شکسته شد، اما ثبت آن توسط یکی از استقلال‌های بحران‌زده و البته در حضور سیدمهدی رحمتی، کار بزرگی بود.
او حالا سه فصل است که بازوبند کاپیتانی را نیز بر بازو می‌بندد. گلری که در این راه سختی‌های زیادی کشید و حتی شب‌ها را در خوابگاه تیم‌های پایه سپری می‌کرد، اکنون به جایگاهی رسیده که لیاقتش را دارد. او در لیگ‌های بیست‌ودوم و بیست‌وسوم امیدوار بود که با بازوبند تیم محبوبش، جام قهرمانی را بالای سر ببرد اما چنین نشد. سید حالا به لیگ بیست‌وچهارم امید زیادی دارد تا بتواند طلسم را بشکند و در قامت یک کاپیتان، قهرمانی استقلال را جشن بگیرد.
حسینی در همان هفته اول لیگ امسال و دیدار برابر شمس‌آذر، آمادگی بالا و بی‌نظیر خودش را نشان داد. جایی که ارسال آزادمنش با کمک وزش باد، تغییر مسیر شدید و ناگهانی داد و در شرایطی که توپ در آستانه ورود به دروازه بود، با سوپرواکنش سیدحسین، راهی کرنر شد؛ عکس‌العملی که نشان داد چقدر جای او در تیم ملی فوتبال خالی است و به احتمال فراوان، کادر فنی تیم ملی برای فیفا دی پیشین تصمیم خود را درخصوص سید تغییر دهد.
