جمعه سیاه داوری

به گزارش آوای استقلال، روزی که با کوچکترین اشتباهات داوری سرنوشت قهرمان و تیم های سقوط کننده تا حدود زیادی مشخص می شد، بزرگترین و زشت ترین اشتباهات داوری را شاهد بودیم.
به قول یکی از اعضای پرسپولیسی کمیته داوران که می گفت بازی پرسپولیس شرط بندی بود؟ خب دم شان گرم چه شرط بندی تمیزی! سه گل خوردند و چهار گل زدند!
من چیزی از شرط بندی نمی دانم و با آن هیچ آشنایی ندارم که بخواهم در خصوص این موضوع بنویسم ولی می دانم شرط بند ها چوب جادو ندارند که زمین بزنند و نتیجه ای را تغییر بدهند. برای این کار یا بازیکنانی از دو تیم باید دخیل و سهیم باشند یا داوران یا هر دو.
آنچه که ما در بازی پرسپولیس و استقلال خوزستان دیدیم به نظر تنها اشتباهات عمدی داوران بود. اگر چه برایمان جای سوال است چطور برخی بازیکنان پرسپولیس که با یک کارت داور در ساده ترین بازی ها شروع به داد و فریاد و تهدید داور می کردند، در این بازی هیچ واکنشی به کارت زرد دریافتی شان نداشتند و چهره ای تا آن حد خونسرد داشتند؟آیا می دانستند که قرار است ورق به نفع شان برگردد؟
حقیقتا به قدری این کار کثیف و دور از شرافت و انسانیت است که آن را از قشر ورزشکاران به دور می دانیم اما در خصوص این که داور بازی به راحتی آب خوردن نتیجه بازی را تغییر داد تقریبا مطمئن هستیم و بر این باوریم که به طور کاملا عمدی چشم شان را روی هر آنچه به ضرر پرسپولیس بود می بستند وگرنه یک آدم گنگ و گیج و هم توانایی تشخیص این را داشت که ساویو روبرتو روی زمینِ خیس آزادی لیز خورد و برخوردش با دانیال اسماعیلی فر کاملا غیر عمد بود او رفته بود که توپ را بزند و در حالی که اسماعیلی فر کنار خط طولی بود، در موقعیت  گلزنی نبود، یکی دیگر از بازیکنان استقلال خوزستان هم در صحنه و پیش از ساویو و نزدیک تر به دانیال حضور داشت، نیازی به تکل زدن نبود اصلا با یک نوک پا می شد توپ را بیرون زد. بارهای بار صحنه را دیدیم، ساویو برای گرفتن توپ رفت اما سُر خورد و نقش بر زمین شد و اسماعیلی فر هم گویا همین را میخواست و اجازه داد به او برخورد کند تا آنچه مطلوبش است اتفاق بیفتد و داور نیز با چشم بستن بر وجدان آن کرد که نباید!
با همین اخراج شیرازه استقلال خوزستان از هم پاشید ده نفره شدن در آزادی و برابر تیمی که داور را دارد یعنی رخ دادن همان اتفاقی که در شرایط منصفانه به ناممکن شبیه تر بود.
بله در فوتبال کامبک زدن های زیادی دیده ایم اما در شرایطی که پرسپولیس بعد از نیمه نخست با فحاشی هوادارانش راهی رختکن شد و سه گل یکی از دیگری زیباتر را هم خورده بود بسیار بعید بود در غیاب بزرگان تیمش که همواره روی نیمکت این تیم حضور داشته اند،خودش را بازیابد و به بازی برگردد و در این بازی مرگ و زندگی چهار گل در یک نیمه به ثمر برساند!
اما با دیدن چهره آرام برخی بازیکنان این تیم تغییر نتیجه را می شد حدس زد، همین هم شد:
اخراج، پنالتی و…
آن سوی میدان و در استادیوم شهید وطنی هم استقلال اگر چه اصلا و هرگز خوب بازی نکرد اما با همان نمایش نصفه و نیمه توان بردن نساجی لااقل با یک گل را داشت ولی امان از روزی که داوری نخواهد، نبیند، نگذارد…
داوران دو بازی سرخابی ها در تهران و مازندران خیلی شیک و تمیز اما ناجوانمردانه و به دور از اخلاق انسانی بازی ها را آنگونه که خواستند مدیریت کردند.
نمی دانم چقدر می شود به قدرت عدالت و کارما ایمان داشت تا قدری نگرانی و استرس بابت دو بازی باقی مانده کم شود اما ایمان دارم خدا و دست عدالت او، کارما و قدرت انتقامش، اجازه نمی دهند عواملی غیر از مسائل فوتبالی سرنوشت قهرمانی را مشخص کنند.
ای کاش نهادهای نظارتی کمی به فیلم بازی پرسپولیس _استقلال خوزستان دقت کنند و چهره بازیکنان همیشه معترض و همیشه طلبکار را خوب زیر نظر بگیرند و از خود بپرسند چطور می شود بعد از خوردن سه گل آن‌هم در استادیوم آزادی و مقابل چشم آن هواداران خشمگین که قهرمانی را از دست رفته می دیدند، می شود آنقدر آرام و خونسرد باشند؟