استقلال در دومین گام لیگ قهرمانان آسیا چنان آسوده بود که بیست دقیقه پایانی را عملاً به یک جلسه تمرینی تبدیل کرد اما بازی با الشرطه حتی با وجود اخراج زودهنگام حسام کاظم، می‌توانست سخت‌تر از آن چیزی باشد که به واقع اتفاق افتاد.
آنچه استقلال را در این دیدار خوشبخت کرد، استفاده از «برتری عددی» در حمله بود که گزارشگر بازی، عباس قانع، بارها به غلط از آن یاد کرد. قانع از وقتی الشرطه ده نفره شد، به جای اینکه بگوید «استقلال یک بازیکن بیشتر دارد» چند بار تأکید کرد که «استقلال برتری عددی دارد.» اما داشتن یک یار بیشتر الزاماً به معنی ایجاد برتری عددی نیست.
همانطور که استقلال در اوایل نیمه اول، با وجود اینکه یک بازیکن بیشتر و مالکیت مطلق توپ را در اختیار داشت، مهاجمانش را در محاصره ۴ یا ۵ بازیکن الشرطه می‌دید و اتفاقاً توان خلق برتری عددی در مناطق مؤثر زمین را نداشت اما این نقص در همان نیمه اول جبران شد.
در دقایق پایانی این نیمه، میلیچ به طور کامل از لب خط جدا شد و معمولاً در عرض دیاباته دیده می‌شد. فرشید اسماعیلی و آرش رضاوند هم به تناوب به حمله اضافه می‌شدند تا بازیکن صاحب توپ استقلال، گزینه‌های بیشتری برای پاس دادن داشته باشد.
گل اول استقلال و اضافه شدن فوق‌العاده محمد نادری به حمله هم مصداقی از ایجاد برتری عددی در حمله بود. تصور کنید در آن لحظه خاص، نادری سر پست خود باقی می‌ماند و به خط حمله اضافه نمی‌شد. در آن صورت قایدی در محاصره دو مدافعی که راه او را سد کرده بودند و در حالی که دیاباته هم به طور کامل یارگیری شده بود، یا باید به حرکت انفرادی ادامه می‌داد و یا با چاشنی بخت و اقبال، توپ را برای دیاباته ارسال می‌کرد که در بهترین حالت می‌توانست یک ضربه کرنر از مدافعان پیش رو بگیرد.
همین اتفاق در گل دوم هم رخ داد و اضافه شدن فرشید اسماعیلی به خط حمله، ایجاد برتری عددی در منطقه مؤثر زمین و جایگیری مناسب او در فضای بین دو مدافع الشرطه، این امکان را به آرش رضاوند داد تا پاس نهایی را صادر کند. اگر گل دوم استقلال را دوباره ببینید، حتماً به این نتیجه می‌رسید که رضاوند در آن موقعیت، هیچ شانسی برای رساندن توپ به دیاباته، قایدی و سبحان خاقانی نداشت و تنها فرشید اسماعیلی بود که می‌توانست گزینه ارسال پاس باشد. این نشان می‌دهد استراتژی استقلال در رسیدن به گل مقابل الشرطه، اتفاقی و تصادفی نبود و مدافعان و هافبک‌ها می‌دانستند که باید چگونه حمله را طراحی کنند و چطور به خط حمله اضافه شوند.
استقلال تا اینجا، تیمی باهوش و صاحب استراتژی بوده که لااقل نیمی از بازیکنانش به لحاظ فنی، به مراتب بهتر از آغاز فصل هستند. فرشید اسماعیلی که انگار تولد دوباره‌ای در خط میانی داشته، آرش رضاوند در دومین بازی نمایشی بسیار بهتر از دوران حضورش در لیگ ارائه کرده، مسعود ریگی در شمار بهترین‌های لیگ قهرمانان بوده و همینطور محمد نادری در قواره یکی از بهترین مدافعان چپ فوتبال ایران بازی می‌کند.
بد نیست از شیخ دیاباته هم یاد کنیم که در این ماه‌ها با نقدهای زیادی مواجه بوده. دیاباته نسبت به فصل گذشته، اگرچه کندتر و سنگین‌تر به نظر می‌رسد اما همین که در چنین رقابت‌های حساسی در هر بازی به گل می‌رسد، اثبات می‌کند که صاحب چه کیفیت ویژه‌ای است. استقلال با این پشتوانه و شرایط روانی مطلوبی که دارد، در برابر الدحیل هم می‌تواند سربلند باشد.
